27 feb Mijn bevallingsverhaal van Philou – Van langzame inleiding naar traumatische stortbevalling

Kort samengevat kan ik zeggen dat het jaar 2018 pittig was. Wel heb ik in het jaar 2018 één mijn tweede grootste cadeautjes ooit gekregen. In 2014 kreeg ik onze zoon Florian en in 2018 kwam daar onze dochter Philou bij. De zwangerschap en bevalling van Florian waren niet eenvoudig, maar ook niet traumatisch. Bij een bevalling hoort pijn en een eerste bevalling duurt meestal lang daarbij kwam er uiteindelijk vaart in. De bevalling kon ik uiteindelijk mooi afsluiten. De zwangerschap, daar had ik meer moeite mee. Die liep gewoon anders dan verwacht. Bij Philou wist ik het zeker: Dit gaan wij deze keer anders doen! Wij gaan er volledig van genieten met het gezin. Het gaat een prachtige zwangerschap worden en de bevalling hoort er bij. Dat was de instelling. Zo, wat was ik dom zeg en wederom naïef, want zo gaat het natuurlijk helemaal niet. Een beetje sarcastisch zeg ik dit, maar ja zo ging het wel.

Zwanger op vakantie

In oktober 2017 gingen we heerlijk genieten van onze vakantie in Marrakech. Ik was er aan toe! Wat was ik moet. Een moeheid die ik nog niet echt kende. Nee er gingen geen alarmbellen af. We gingen tenslotte genieten van onze welverdiende vakantie en ik dacht dat ik er gewoon aan toe was. Een maand er voor had ik een best wel hevige bloeding gehad en was ik twee weken over tijd geweest. Ik wist dus wel zeker dat ik niet zwanger zou zijn. Ik had rust nodig en ik moest dit gewoon even verwerken. Het was allemaal een beetje zwaar geweest. De zware buikkrampen, de aanhoudende periode, een lichtelijke teleurstelling. Tijd voor vakantie en genieten van ons gezin mt zijn drietjes. Ook hartstikke goed! Ik ben zelf enig kind en mijn achterhoofd was en ben ik altijd blij met wat er was gegeven. Die vrolijke kleinen man. Maar ik bleef maar moe. Na twee weken vakantie en gewoon genieten was ik niet meer te houden en moest ik een zwangerschapstest kopen hebben op het vliegveld, want was het dan toch zo? Ik werd namelijk ook steeds een beetje misselijk en kreeg voorkeuren voor eten, maar ja die hersenspinsels die kende ik ondertussen ook al wel. Snel naar het toilet en ongelooflijk: Ja! Twee roze streepjes! Ongelooflijk! Niet te geloven.

Toch wel gek 

Heel erg blij, maar ook verrast. Ik was een beetje in de war en ik kon het niet echt plaatsen. Tijd voor een afspraak bij de huisarts. De afgelopen jaar heb ik daar de deur platgelopen met allerlei vage klachten waar nooit iets uit kwam. De laatste periode vond ik maar gek en dan toch zwanger. Direct doorgestuurd naar de verloskundig om maar eens te kijken hoe ver ik was. Gefeliciteerd. Uhm een erg vroege zwangerschap. Het komt niet verder dan vier weken. Wel pittige klachten al. Het is bekend ik ben erg hormoongevoelig. Over twee weken maar weer terug komen. Meer duidelijkheid en zes weken zwanger. Gefeliciteerd! En de verloskundige kruipt in de euforie, maar ik voel mij, ondanks de blijheid over de zwangerschap echt niet prettig. En wat had ik gelijk.

Zwangerschap is geen ziekte

Aangezien zwangerschap geen ziekte is pakte ook ik voor zo ver het kon mijn activiteiten gewoon op. Met vrienden gingen we nog een weekje naar Center Parcs in Frankrijk met de kinderen. Mijn grote liefde was mijn bed. Ik had mij nog nooit zo slecht gevoeld. Het zwembad leek wel een marteling, zo benauwd. Een wandeling was zwaar! Het voelde niet goed. Alsof ik naast mijn snel groeiende buik door de zwangerschap nog iets drukkends had wat niet goed voelde en wat veel energie kostte. Maar zwangerschap is geen ziekte en kwaaltjes horen erbij. Sinterklaas, de feestdagen, koud januari en carnaval gingen voorbij. De derde van carnaval vond ik echt zwaar! Ik ging gewoon naar een activiteit voor kinderen. Wandelen, de buggy duwen en merkte hoe slecht mijn conditie was vergeleken bij een vriendin die een half jaar daarvoor bevallen was. Belabberd was! Alles voelde niet goed. Ik werd bang van mij zelf. Ondertussen was ik bijna 4,5 maand zwanger, mijn buik groeide en ik was nog geen kilo aangekomen. Dit vond de verloskundige wel opvallend, maar verder. Bandenpijn, tweede zwangerschap, je bent slapper. Doorzetten! Jammer!

Babymoon naar Budapest

Met het gezin gingen we begin maart genieten van een, zou het blijken, laatste tripje naar het buitenland. Op reis naar Budapest. Met amper vijf maanden moet het makkelijk gaan. Maar ik voelde mij bij iedere 100 meter een oud veel te zwaar vrouwtje. We hebben er met Florian van gemaakt wat we wilden en hij vond het geweldig. Maar het ging niet zoals gepland bij thuiskomt bleek het ook helemaal verkeerd te zijn.

Extreme bandenpijn

De dag na terugkomst was Eric naar zijn werk en Florian naar de KDV. Ik pakte rustig de tassen uit. Op mijn zwangere gemak. Na deze activiteit deed ik een dutje en werd ik wakker met een gruwelijke pijn. Ik kreeg een deja vu. Een pijn die herkende. De zelfde pijn als tijdens mijn eerste zwangerschap, maar dan heviger en meer volhardend. Nee dit was niet goed! Ik belde direct Eric. Hij moest naar huis komen! En de verloskundige moest komen! Voor mij voelde de pijn als weeën en ja bij een tweede zwangerschap weet je hoe weeën voelen en dit kon er voor doorgaan. Alles deed pijn. Mijn buik, mijn rug en mijn benen. Ik kreeg een nare herinnering, want dit is niet goed met wederom ruim 5 maanden. Totaal verrast was ik niet, want dat er iets niet goed was. Dat wist ik wel. Tot mijn verrassing gaf de verloskundige aan dat ik extreme bandenpijn had. Ik kon mij hier niet in vinden, maar wat kon ik doen dan luisteren. Zij zijn de expert. Op advies paracetamol, warm houden, rust houden en een stevige buikband bestellen. Letter kon ik niet op of neer van de pijn.

Hoe nu verder? 

Ja, dat was de vraag. Want ik kon echt niks ik had zo’n extreme pijn! In de middag was de verloskundige geweest. Rond 11 uur in de avond was de pijn nog steeds het zelfde. Wederom de verloskundige laten komen. Tijd voor een inwendig onderzoek, maar alles bleek keurig zoals het moest zijn. Kortom bandenpijn. Maar dat kon echt niet. Ik ben geen watje! Ik weet echt wel wat bandenpijn is. Vervelend, maar dat kan ik wel hebben. Kom aan! Dit is iets anders. Ja rust houden en probeer wat te lopen. Aangezien je gesloten bent kun je ook een warme douche nemen, warm bad. Zo ben ik nog 3 dagen doorgegaan met nachtelijke doucherondes, op bed, uit bed, buikband (die niet hielp), paracetamol. Het werd niks. Op donderdag naar de verloskundige. Ik wist geeneens hoe ik de auto in moest. Ondertussen was Florian bij mijn ouders. Dat laatste vond ik nog wel het ergste.

Toen wist de verloskundige het ook niet meer

Ik zie dat je pijn hebt. Goh echt? Ik kon geeneens lopen en kwam aan strompelen. Maar een foutje toegeven? Ho maar. Tja ga morgen maar naar de huisarts, want nu weet ik het ook niet. Eindelijk toch maar even een eiwitten testje. Uhm wel wat verhoogde waarde, maar ook niet bijzonder. Geen blaasonsteking. Maar het is niet goed. Goh een verrassing, maar ik draag wel een kind! De volgende ochtend naar de huisarts. Weer die eiwittentest. Die hebben we toch al gedaan? Zal geen verrassing worden. Wel een afwijking, maar niet bijzonder. De huisarts en de verloskundige gingen in overleg. Mevrouw heeft pijn, maar geen idee wat het is. Toen ontstond er ruis en was het vrijdag. Volgens de verloskundige was er urine op kweek gezet en volgens de huisarts, tja niks? Ruis, maar ik had nog steeds pijn.

Doormodderen en grote angst

Een weekend met ellende en pijn! Werd het minder? Absoluut niet! Maandag maar weer bellen. Was er een huisarts aanwezig? Nee de praktijk gesloten! Grote ergernis. Communicatie. Nee! Tijd voor de vervangende huisartsenpost. Zij schrokken zich kapot en namen geen risico. Direct langs komen voor bloed prikken. In de nacht op kweek gezet. De volgende middag werd ik gebeld een ontstekingswaarde van 110! Een normaal persoon heeft maximaal 15 en een zwangere 30. Met deze waarde ga je naar het ziekenhuis. 110 is gigantisch. Ben ik een aansteller nee. Bandenpijn? Nee! Zijn er fouten gemaakt door de verloskundige en de huisarts? Ja! Met spoed werd er een ziekenhuis in de regio gevonden waar ik zowel terecht kon voor een spoed zwangerschap opname en eventuele andere ingrepen! Wat overkomt mij nu. De zelfde avond was ik in het ziekenhuis voor diverse onderzoeken.

Herhaling van zwangerschap 1

Ja de geschiedenis leek zich te herhalen. Vage klachten, ontstekingen, bevallingsgevoel maar geen bevalling. Het kwam allemaal weer voorbij. Zijn al die vage klachten van de laatste jaren dan niet zo gek. Maar wat heb ik dan? Ja ik was bang, doodsbang! Blinde darm, afwijking in de nieren. Na diverse echo’s werd dit allemaal uitgesloten.

Uw probleem is gynaecologisch

Er volgde nog een MRI, wat absoluut geen pretje is met een zwangere buik, veel pijn en een enthousiast kindje. Het enthousiaste kindje zorgt er wel voor dat je moed houd en tijdens de echo’s zagen we ook dat de kleine dame nergens last van had. In zoverre het kon gaf het rust. Na een lang uur wachten met veel pijn kwam er een uitslag. Eindelijk! Na een dikke week met veel tranen, amper slapen en gruwelijke pijn. Hoe kon het zo ver uit de hand lopen en het voelde alsof ik een uitslag ging krijgen op iets wat al jaren speelde. Mijn eerste zwangerschap, vage klachten in de afgelopen drie jaar, vocht vasthouden, rare hormonenklachten en meer. Inderdaad uw probleem gynaecologisch. Wil ik dit wel of niet horen? De gezichten stonden serieus. Maar zo zijn artsen altijd. Het was ook serieus.

Wij kunnen u nu niet helpen

De gynaecologe vertelt ons het volgende: “De komende tijd zal niet makkelijk worden. Op de eileider is een dermoïde cyste ontstaan van ongeveer 8 centimeter groot. Door de grootte van de baarmoeder is dit een schatting. Maar kleiner is deze zeker niet. Deze cyste is er al lange tijd, maar door de groei van de baarmoeder is deze gaan draaien rond de as van de eileider. Dit zorgt voor de extreme pijn en de hoge onstekingswaarde van de eileider, eierstok, baarmoeder en waarschijnlijk andere gebieden rondom de maagstreek. Vandaar dat ik ook verder niet meer fijn fuctioneerde, maar dat kwam ook door de pijn. Eten en drinken ging ook niet goed. Als dit aan het begin van de zwangerschap was ontdekt dan was u geopereerd.” Ik dacht alleen maar: Hadden mijn huisarts en verloskundige maar geluisterd! “Nu is het alleen niet meer mogelijk en gaan wij de pijn onderdrukken en de zwangerschap zo lang mogelijk draagbaar houden” Oké dit zal dus veel bedrust worden, slapeloze nachten en qua medicijnen kan ik niet veel.

Hoe ging het verder?

De zwangerschap heb ik na twee nachten ziekenhuis, verdovende bedrust, extra vocht en goedgekeurde pijnstillers die mij rust gaven zonder alles te verkrampen goed doorstaan. De controle werd tweewekelijks in het ziekenhuis. Bij deze controle werd nadrukkelijk gevraagd hoe ik mij voelde en gaven we ook iedere keer weer aan dat mijn vorige bevalling eindigde in een stortbevalling. Met een nadrukkelijke waarschuwing van de gynaecoloog. Een gesleep naar het ziekenhuis, want autorijden kon ik niet zelf. Ik kon Florian niet optillen en dat is erg lastig met een kleuter. Florian was met grote regelmaat bij mijn ouders of mijn schoonouders, want Eric moest natuurlijk werken en ik had al veel werk aan het voor mijzelf en de baby in mijn buik zorgen. Mijn nachten waren belabberd en ik was blij met drie uur slaap. De pijn was minder maar wel continue aanwezig. Ik was super blij met de babyshower die mijn vriendinnen hadden georganiseerd en de zwangerschapsshoot die we zelf hadden ondernomen! Zo hadden we toch nog prachtige herinneringen aan deze zwangerschap als gezin. Van deze activiteiten moest ik opéénvolgend drie dagen bijkomen op bed. Het was zo.

Naar de bevalling teleurstelling op teleurstelling

Zo kwam langzaam de bevalling in zicht. We zouden ons meisje gaan ontmoeten en ik zou langzaam aan van mijn pijn afkomen en ook weer een actievere moeder voor Florian worden. Eigenlijk gewoon mijn leven weer terug krijgen. Wat keek ik daar naar uit. Want wat gingen er een gedachtes door mijn hoofd heen! We hadden geen idee wat voor vorm de cyste ondertussen had aangenomen, want deze was met een normale echo niet te zien. In het voorjaar was het aardig warm in Nederland en daar voelde ik mij natuurlijk niet prettiger bij. Ik zou voor een sedatie worden opgenomen. Een aantal keer goed slapen, maar telkens kreeg ik als antwoord dat het te druk was in het ziekenhuis. Laat het dan ook maar. Want steeds om acht uur ‘s avonds bellen of ik terecht kon daar werd ik ook niet blijer van. Één keer is het gelukt. Maar dat was het dan ook. Uiteindelijk zou de inleiding worden gepland op week 38. Licht aan het einde van de tunnel.

Gaan we wel of niet inleiden

Op controle voor de inleiding. Dat voelde fijn. De allerlaatste controle. We gaan denk ik de bevalling bespreken. ik ben ontspannen, want naar dit moment kijk ik uit. Ik ben gesloopt. De zwangerschap was zo zwaar. Ik wil meer weten over mijn gezondheid en ik wil het plan van aanpak weten. Hoe start de inleiding. Hoe zien zij het voor zich. Wanneer gaat de cyste er uit. Alles wil ik weten. Toen kwam er toch een domper. Een grote domper. Ik was lam geslagen en boos! Nee er is geen plek in de agenda. Je bent geen prioriteit. Geen prioriteit? Wanneer ben je dat dan wel? Kom ik zo sterk over? Ik voel mij echt verschrikkelijk. Ik zo hier andere woorden willen typen. De inleiding gaat niet door. Wanneer zou je uiterlijk willen bevallen? Ik ga niet langer dan 40 weken lopen. Mijn bevallingen komen moeilijk op gang. Maar als het start gaat het snel, heel snel. Ook wel stortbevalling. En met mijn vorige bevalling nog in het geheugen en wat is aangeraden lijkt het mij met mijn huidige conditie sowieso niet slim om nog minimaal een half uur in de auto te moeten als de bevalling is begonnen. Ik kan binnen tien minuten 3 cm ontsluiting creëren. Waarom loop ik hier dan iedere twee weken en ondertussen wekelijks op controle om me nu aan mijn lot over te laten? Tja, oké we gaan even overleggen. 39+5 gaan we inleiden. Het lijkt ons een risico, maar we doen het. Op 38 weken was Florian er al. Kerngezond en gelukkig.

Het bevallingsverhaal van Philou; aan je lot over gelaten

Nog bijna twee weken hebben we verder door gesukkeld. Voor sedatie was continue geen plek helaas. Nog een volle man kwam voorbij en nog een keer een ziekenhuisbezoek. Een verwarring tussen de extreme pijn van de cyste en opkomende weeën. Maar de pijn had mij meer in mijn macht. Philou bleef heerlijk bij mama. Zij vond het nog hartstikke prettig en dat mag natuurlijk ook voor de 40 weken. Op 39+5 was het zo ver we gaan inleiden. Deze keer zou de inleiding toch niet zo’n verhaal worden als de vorige keer? Vol goede hoop ging ik naar het ziekenhuis. Ik wist wat mij te wachten stond. Hulpmiddel inbrengen, week maken, monitoor en wachten op reactie. Inderdaad wachten op reactie. 

Inleiden met een pil

Er zijn dus twee manieren van inleiden. De eerste keer ben ik ingeleid met een ballon dit was in het ziekenhuis in Haarlem. Ik kan je vertellen dit heeft bij mij iets meer effect. Wel was er toen misschien iets meer haast bij mijn bevalling door mijn zwangerschapsvergiftiging en was er toentertijd in Haarlem ook totaal geen personeelstekort of hebben ze het niet zo laten overkomen. In Tilburg kwam er geen einde aan. Bij mijn inleiding werd er gebruik gemaakt van de inleidingsmethode met de pil. Deze pil wordt aan de onderkant ingebracht en heeft als doel het geheel week te maken. Je kunt ondertussen gewoon rondwandelen, graag zelfs, want dit kan helpen. Ik heb gewandeld, gewandeld en gewandeld. Dit was op de eerste dag op  maandag. Deze dag zijn er drie pillen ingezet. Het werd een beetje week, maar met 0 effect. Op dag twee gingen we verder met als effect meer weekheid en 1 cm. ontsluiting! Er was een begin, maar geen spontaniteit. Ja ik had wel beginnende weeën. Maar het mocht niet baten. We besloten op dinsdag nog een nachtje in het ziekenhuis te blijven, want wie weet begint het en anders zouden we woensdag overleggen voor weeënopwekkers, maar met geen basis, want mijn slijmprop was zelfs nog in tact. Een stugge zwangerschap! Op woensdagochtend was er helaas geen effect. Wel een goede nacht gemaakt met een slaappil, want ja weeën waren er wil. Van de woensdag maakten wij maar een terrasdag met de auto stand-by voor een snelle vluchtroute. Ontspanning helpt tenslotte.

De dag van de bevalling – Eenzaam en alleen

Op donderdag 28 juni kwamen wij vroeg weer terug in het ziekenhuis in Tilburg. Eigenlijk had ik deze dag niet echt heel veel vertrouwen in. Ik voelde mij niet veranderd, maar de 1cm. ontsluiting had doorgezet naar bijna 2 cm. ontsluiting! We gingen ervoor een nieuwe pil werd geplaatst, want helaas was het nog niet week. De eerste pil had niet veel veranderd en de tweede pil werd gezet rond de middag. We gingen niet voor een avond behandeling. Maar zouden rond tien uur in de avond kijken of er spontaan iets veranderd was. Ik was zo ontzettend moe van de spanning, de afgelopen vier dagen en het werd tijd voor een groter duwtje in de rug. Ik begreep ook niet waarom ze geen ballon zetten. Bij mij bleek dit meer succesvol. Zou er niets veranderen dan werd er gekozen voor een sedatie. Om acht uur viel ik in slaap en half tien werd ik wakker 9 uur werd ik wakker. Ik gaf bij Eric aan dat hij ook wakker moest worden. Ik wilde nog een rondje wandelen, want ik was wel lui. Een soort van onrust ging door mijn lijf heen. Beweging helpt bij het op gang brengen van de bevalling tenslotte. Op gang kwam de bevalling.

Luister dan toch! Ik ben aan het bevallen

In al mijn mijn ongeduld stond ik klaar en ik voelde iets ploppen van binnen. Ik dacht direct: Daar is het! Inderdaad mijn vliezen braken. Het is begonnen. Maar wat er toen kwam dat had ik nooit verwacht. Ik dacht alleen maar we gaan beginnen en deze keer is het een natuurlijke bevalling. Oké een stortbevalling is een mogelijkheid, maar dat zal toch niet? Ik ga gewoon de weeën opbouwen. Maar de pijn was direct zo heftig en kwam zo ontzettend snel. Stel ik mij nu zo aan? Nee, mijn pijngrens is mega hoog geworden door de afgelopen maanden. De pijn van de cyste is niet verdwenen deze heb ik weten te verdragen. Ik kan met pijn om gaan. Een bevalling is weer iets anders, maar de startende weeën kan ik hebben, maar het kwam direct als een weeënstorm. De buik, maar vooral de rug en benen moesten het ontgelden. Ik wilde lopen, ik wilde staan, nee dat hield ik niet vol. Ik wilde liggen. Nee het ging niet. Puffen, hoe kan ik dit weg puffen. Niet te doen. Zo’n rap tempo. Er is geen tempo! Waaaaah het ging maar door. Eindelijk daar kwamen de verpleegkundige. Ik ging aan de scan. Die liet bijzonder weinig zien. Logisch, want de weeën waren op de rug en de benen en bijzonder weinig op de buik. Maar ja mijn vliezen waren gebroken en ik was toch echt wel aan het bevallen. Eén verpleegkundige bleef bij mij en de overige gingen weg. Ik wil een ruggenprik! Ik wil een ruggenprik dit is niet te doen. “Dat kan nu niet. We weten nog niet hoe ver je ontsluiting is”. Kijk dan snel. “Ik ga de gynaecologe weer halen.” Ondertussen lag ik nog steeds op de zwangerenafdeling en niet op de afdeling bevallingen en waren mijn pijnen hels als in het laatste stadium. De weeënstorm ging maar door. 

Alles ging fout wat fout kon gaan

Eindelijk daar kwam de gynaecologe. Wij zelf meten 5 weeën per tien minuten. Deze bleven een minuut aanhouden, maar de scan kreeg het niet te pakken. Ik mocht er vanaf. Wel was er beweging te zien. Maar ik bewoog het meest en was in paniek. Er werd gekeken. Vier centimeter ontsluiting. Vier centimeter! Ik had er 15 minuten waarschijnlijk nog twee. De reactie was “Je bent overduidelijk aan het bevallen, maar dit gaat zeker nog vijf uur duren”. Ik geloofde het direct niet. Iedereen die kan rekenen weet dat dit fout is! Heel fout! Ik vroeg wel wederom om een ruggenprik, want deze pijn is hels en bij vier cm. mag het! Halleluja. Ja maar dat kan nu niet, want je bent nog op de zwangerenafdeling. “We gaan een kamer voor je regelen bij bevallingen, maar het is druk”. Het leek wel een winkelcentrum. Even wachten bij de kassa dan bent u aan de beurt. Hallo! Ik ben aan het bevallen en het is hels! Ik voel mijn kind naar beneden gaan en het bekende gevoel kwam. Ik moet ‘poepen’ kortom persdrang. Toen werd de grootste fout ooit gemaakt.

Ga maar even naar de badkamer

Het voltallige medische team ging weg en ik ging na nog een wee opgevangen te hebben zo snel als ik kon naar de badkamer. Daar ging ik zitten. Het was duidelijk dit was persdrang. Eric en ik waren ziels-alleen. Philou kwam er aan en er was niks om het tegen te houden. Eric en ik hebben Philou samen op de badkamer in het ziekenhuis opgevangen en hebben de bevalling samen doorstaan. Binnen één minuut was Philou geboren. Het was niet te stoppen. Onze prachtige dochter was geboren en toen was er paniek! Heel veel paniek! Samen hadden we het vanuit mijn oogpunt perfect gedaan al moet ik bij deze herinnering alleen maar huilen. Ongeloof, boosheid; hoe konden ze ons zo in de steek laten, hoe konden ze ons zo in gevaar brengen, we zouden in een veilig omgeving zijn, hoe konden ze ons deze mooie ervaring afnemen! Deze gedachte is nog steeds niet veranderd en dat zal ook niet veranderen. Ik ben wel trots op Eric hoe hij niet in paniek schoot, maar hoe we juist samen onze dochter op de wereld brachten. Daarna, daarna ontstond er paniek. Overal ontstond er paniek en chaos.

Een bevalling zoals het niet moest gaan

Paniek en chaos. Ook bij ons. Wij trokken maar aan de alarmbel en er kwam niemand! Achteraf bleek de alarmbel niet te werken. Het besluit was om te gaan lopen. Eric stond snel op, maar ik niet natuurlijk. Eric vergat ook even dat de navelstreng nog vast zat en dat ik mijn nageboorte nog moest uitpersen. Eigenlijk vergat ik dat laatste ook. Daar ben je niet mee bezig, maar dat is wel heel belangrijk. Het mocht niet lang meer duren eer dat er iemand kwam anders dan werd de situatie nog gevaarlijker en wij waren nota bene in het ziekenhuis! Wij gingen stapvoets naar de deur van de ziekenhuiskamer en ja een ziekenhuiskamer is dan heel groot! Het enige wat we konden doen was schreeuwen. Ik herinner mij dat ik gilden: We hebben een baby, we hebben een baby. In mijn herinnering was het heel hard, maar ik denk dat dat niet zo was. Ik was ondertussen in shock en vol ongeloof. Eigenlijk had ik nog geeneens door dat ik binnen één uur was bevallen. Het ziekenhuispersoneel kwam er opeens uit alle hoeken aan en keek ons aan als konijnen die in de koplampen keken, terwijl wij de konijnen waren.

Paniek en snel, snel, snel

Toen ging alles opeens in een rap tempo. Zelf weet ik dat ik in shock was. De foto’s van de momenten, want die zijn er. Zijn niet mooi en ik zie ze ook niet graag. Alles was bloederig en ik kijk wild uit mijn ogen. Ik zie ook ijzig wit. Ik word op de rand van het bed gezet, want een echt bevallingsbed is er niet en op de rand van het bed pers ik de nageboorte er uit. Of ik deze nog wil zien? Nee dank je. Ik heb genoeg gezien en gedaan voor vandaag en de afgelopen dagen. Ik voel mij alsof ik geeneens in het ziekenhuis ben. Thuis was het nog georganiseerder gebeurd. Ik weet het zeker. Alles is chaos. Ik voel onmacht, boosheid, paniek van alles! Het voelt beestachtig. Ik zie mijn kind geeneens. Oh wacht mijn meisje is bij Eric. Op de borst, gelukkig. Hij heeft ook een schone doktersjas aan. Dat mag ook wel. Hij was tenslotte ook de arts. Toch een zelfspot grapje. Zo verwerk ik het nu éénmaal af en toe.

Een schoon bed

Er komt een schoon bed. Ik word gecontroleerd. Door de adrenaline en de bevalling zonder begeleiding heb ik geen idee of het eigenlijk wel goed is gegaan. Je bevalt natuurlijk niet voor niets met een verloskundige of gynaecoloog. Zij begeleiden je en zorgen er voor dat het zo goed mogelijk gaat. Zo zou het in de meeste gevallen in ieder geval moeten gaan. Bij mij ging het deze keer niet zo. Wij deden het zonder enige hulp. Philou is er gelukkig goed en gezond uitgekomen. Ze had gewoon heel veel haast toen het éénmaal lukte en ze was er super snel. Ik had wel meer schade dan de vorige keer. De hechtingen werden met brute kracht gezet. Dit heeft mij misschien nog wel het grootste trauma gegeven. Heel raar, maar niks ging zoals het moest en dit was een grote stap te ver. Ik was heel erg gespannen, in shock en ik kreeg mijn binnen niet in een ontspannen stand. De verloskundige bleef maar aangeven benen open en ik ga de hechtingen zetten. Achteraf gezien waardeloos en onnodig. Dit had zeker kunnen wachten, maar zij waren totaal hun beroepsvaardigheden kwijt en het belang van de patient kwijt. Bij de bevalling ging alles fout wat fout kon gaan. Ik voelde door de gespannenheid de hechtingen letterlijk en 8 maanden later herinner ik mij dit nog steeds.

Ontspanning

Toen dit alles klaar was, was het gelukkig tijd voor ontspanning, maar zo voelde het totaal niet. Ik ben een trotse mama, een prachtige dochter rijker en een waardeloze ervaring rijker helaas. Grote broer Florian mocht kennis mogen maken met zijn zusje en dat was één van de mooiste momenten uit mijn leven. Eén waar ik, als enig kind, misschien mijn hele leven wel naar uitgekeken heb. Een boer-zus ontmoeting en hoe dat zou gaan. Hij was zo lief en ik was direct ontspannen en ontroerd. Alle liefde voelde ik. De opa’s en oma’s waren zo trotst en blij en over de bevalling hebben we maar even niet gesproken al waren ze bijzonder verrast dat ze opeens naar het ziekenhuis konden komen om 11 uur, terwijl ze om 9 uur nog dachten wel thuis te kunnen blijven. Deze ontmoeten maakte mij meer ontspannen. Ik was doodop alleen wij moesten nog wachten op de kinderarts. Philou moest nog worden gecontroleerd.

Controle bij de kinderarts

In de nacht was er nog een controle nodig door de kinderarts en gelukkig maar. Al denk ik dat deze controle minimaal was en vraag ik mij tot op de dag van vandaag nog af waar we op aan het wachten waren, maar het was zeker nodig. Bij een stortbevalling krijgt een baby een zware druk te verdragen en is het belangrijk dat alles rond het hoofdje even extra gecontroleerd wordt. Philou kwam er goed vanaf met een hersenschudding en bloeduitstortinkjes in haar gezichtje wat allemaal weg trekt. Al is dat niet iets wat je hoopt natuurlijk. Het ergste vond ik nog wel dat de kinderarts vroeg hoe het ging dat wij iets vertelden over onze bevalling en dat zei de slappe lach kreeg. Dit geheel kan ik echt niet goed plaatsen. Na dit incident vertrokken we voor een nachtje naar het kraamhotel.

Ik wil weg, ik wil rusten, ik wil weg

Ik had zo veel gemengde gevoelens toen ik éénmaal in het kraamhotel was. Ik was zo moe, maar had ook adrenaline. Ik was boos, verdrietig en kon eigenlijk alles nog niet bevatten. Wat was er gebeurd! Sowieso had ik geen kracht, want ik had ontzettend veel bloed verloren. Naar mijn idee hadden we nog wel even in het ziekenhuis moeten blijven, maar we werden in het achterste kamertje van het kraamhotel weggestopt. Ik vond het er niks kraamhotels achtigs aan. Niks service, niks rustig en bij het ontbijt was er nog geen zalm of filet american te krijgen. Je ei kon je nog geeneens zacht gekookt bestellen. Geen liefde in ieder geval voor de net bevallen vrouw. Ik had een beetje liefde en aandacht nodig. Wilde het gezin centraal en ik wilde naar huis. Dat ging mooi niet door, want het ziekenhuis in Tilburg voelde zich schuldig met een achteraf gebleken bla, bla, bla verhaal. Alles van de avond daarvoor moest natuurlijk recht gezet worden. Hoe verschrikkelijk het was, dat het nooit meer gebeurd, dat ze zich schaamde, hoe goed wij het gedaan hadden, hoe wij er over dachten en meer, bleek achteraf dooddoeners. Daarna konden we eindelijk gaan.

Tijd voor de kraamweek een hele fijne week!

Daar komt het grote lichtpunt! Mijn kraamweek, want wat een topweek was dat. Ja ik heb veel gehuild, ik had veel migraine, maar wat was het een topweek! Onze kraamhulp was geweldig en ook ben ik in contact gebracht met de verloskundige van Puur in Kaatsheuvel. Ik was niet bij Puur in behandeling, maar zij kwamen wel direct de slotbehandeling doen. Heel fijn! Alsof we het verdiend hadden na alle ellende verliep dit heel fijn en hielpen ze met wat wij nodig hadden. Het tegenover gestelde van mijn eerste kraamweek. Een kraamhulp die het gezin centraal stelde. Onze kraamhulp Ellen was een lieverd! Zoek je in Brabant een geweldige kraamhulp dan moet je echt bij Kraamhulp Ellen zijn. Ze heeft ook nog een hele leuke webshop. Op de laatste dag verraste ze ons zelfs met een heerlijk ontbijt voor het gezin en kregen we een mooi kussen met de naam Philou er op zo lief. Maar daarnaast maakte ze iedere dag diverse maaltijden en gezonde hapjes voor mij, en als Eric en Florian thuis waren, voor het hele gezin, waardoor mijn bloedwaarde zo weer op pijl waren. Ook nam Ellen de tijd om met mij te praten en mijn bevalling te verwerken. Dat was heel fijn! Het zorgde er voor dat ik mij op mijn gemak voelde en het wilde delen. Met kraambezoek deden we het rustig. Natuurlijk bezochten familie en goede vrienden ons en dat was ook fijn, maar half juli gaven we een grote babyborrel waarbij lieve meiden van de hockey de bediening op zich namen en wij met trots ons gezinnetje konden showen. Af en aan kwamen 80 gasten ons bezoeken. Een hele gezellige dag vol liefde en trots.

Hoe gaat het nu?

Ik was er zeker nog niet, maar daarvoor heb ik hulp gezocht en verwerk ik eigenlijk het hele jaar en mijn voorgaande zwangerschap, zoals beter prioriteiten leren stellen en natuurlijk genieten van het gezin, maar dat is niet zo moeilijk! Eigenlijk zorgde heel deze ervaring voor een hele bijzondere hechting en dankbaarheid. Maar ook voor angsten. Wel wil ik alles zelf een plek geven dan komen we er wel. Ook door het ziekenhuis in Tilburg is er hulp geboden, maar na de lange gesprekken voelde deze hulp niet als hulp, maar meer als het eigen straatje schoon vegen. Ook in de behandeling met cyste is niet alles zo verlopen als verwacht. Luisteren bleek weer erg moeilijk. In augustus gaf ik aan mij zeker nog niet fit te voelen, maar met een cyste van 8 cm. kun je volgens de artsen goed leven. Al had ik al jaren last. Besloten werd om deze te laten zitten tot mijn grote verbazing. Waarom dan de gehele zwangerschap zo moeilijk doen? Opgeblazen buiken, buikpijn, vrouwenproblemen. Het was niet oké. Uiteindelijk bleek het in Oktober helemaal niet oké. De zelfde pijn als tijdens de zwangerschap was direct na onze eerste gezinsvakantie weer terug.

Cyste ellende

Ik wilde mij niet aanstellen. Dus ik ging eerst maar eens naar de huisarts op maandagochtend na een ellendig weekend. Wat bleek een ontstekingswaarde van 95. Er was al inwendig onderzoek gedaan en daarvan vloog ik tegen het plafond. De huisarts wilde niet de voorbarig zijn, maar de ontstekingswaarde bevestigde wel dat het niet goed was. Ik kon amper lopen en het was weer tijd voor het ziekenhuis. Helaas had ik weinig keuze en werd het weer het ziekenhuis in Tilburg aangezien daar mijn dossier was. Wederom twijfelde ze aan opereren, maar gelukkig de operatie werd na lang wachten gepland in november! Gelukkig mocht ik nu wel stevige medicijnen, omdat ik niet zwanger was. Het was wachten, wachten en wachten. In november ben ik geopereerd. De cyste bleek opengesprongen, mijn halve eileider afgestorven en mijn buikholte vol met push. Een operatie van 1,5 uur duurde ruim 4 uur. Wederom een kleine inschattingsfout door het Ziekenhuis Tilburg. Erg jammer, maar het is niet anders. Ondertussen ben ik weer helemaal fit aan het worden. Een gezond lijf, geen frustratie eten en een fitte mama worden en genieten van het leven. Dit zowel in het koppie als lichaamlijk! Een weg te gaan, maar we doen het wel, want er is zo veel leuks!

Lees ook hoe mijn eerste bevalling is verlopen en waarom sommige problemen tijdens deze bevalling geen verrassing mochten zijn.

Hoe was jouw bevalling? Heb je goede ervaringen of heb je er nog steeds moeite mee? Misschien was jouw bevallingsverhaal wel vergelijkbaar met mijn bevallingsverhaal van Philou. Of vond je je zwangerschap echt heel zwaar of een eitje. Ik ben heel nieuwsgierig.

Meer persoonlijke verhalen volgen van Daphne van Foodinista of jouw ervaring delen? Volg Foodinista op Instagram, Twitter, Facebook en Pinterest of schrijf je in voor de Nieuwsbrief of mail mij op daphne@foodinista.nl. Ik sta altijd open voor jouw ervaring.