25 feb Mijn bevallingsverhaal van Florian – Van inleiding naar snel, sneller, snelst

Ik heb er heel lang over getwijfeld of ik mijn bevallingsverhalen zou delen op de blog. Uiteindelijk is mijn blog een Foodblog, maar daarentegen is mijn blog ook mijn eigen stukje online wereld. Daar kan ik mijn verhaal op kwijt. Geen bevalling is standaard en ook die van mij zijn op zijn zachtst gezegd pittig geweest en bij beiden is een ongeneeslijk ziektebeeld naar voren gekomen. Zowel zijn mijn beiden zwangerschappen niet éénvoudig geweest en kreeg ik ook de bevallingen niet cadeau, wat natuurlijk nooit zo is en wat iedereen anders ervaart. Vervolgens ben ik ontzettend dankbaar voor de kindjes, Florian en Philou, die ik daarvoor terug heb gekregen. Maar eenvoudig ging het allemaal niet. Mijn lichaam heeft mede dankzij mijn strijd met de hormonen klappen gekregen en jullie volgens mijn afvalstrijd op de voet, waarin ik ook heb aangegeven dat ik ziek ben geweest de afgelopen jaren. Dan is het misschien ook wel zo eerlijk om een boekje open te doen over mijn zwangerschappen en mijn bevallingen waardoor ik de afgelopen jaren niet altijd mijzelf ben geweest. Dat laatste vind ik in ieder geval en schrijven werkt als een soort therapie. Ook wil ik graag een keer mijn zwangerschaps en bevallingsverhaal van Florian en Philou kwijt. Wie weet herken jij ook wel punten er in, ben ik niet de enige of help ik jou er ook een beetje mee dan is dat mooi meegenomen en anders dan is het een mooi verhaal. Zowel mijn eerste en mijn tweede zwangerschappen als bevallingen waren tenslotte Rocky Roads met de mooiste geschenken.

Florian is onderweg, help zwanger!

Wauw zwanger! Niet onverwacht, wel geschrokken, zwanger! Wereld op zijn kop! Wauw! Als alles maar goed komt. Help we wonen nog in ons appartement. Vaart achter de verkoop zetten. Ach hier kan het ook wel. Het komt wel goed. Familie op grote afstand. Wij woonden nog in Haarlem. Eigenlijk veel vrienden ook wel op grote afstand. Ik vond mijn eerste zwangerschap best wel eenzaam. Daar zal ik niet omheen draaien. Het was gewoon zo. Je komt een soort van cocon. Daarbij voelde ik mij ook echt niet goed. Noem het naïef, maar ik dacht echt dat een zwangerschap een soort van roze of lichtblauwe wolk zou zijn. Ik vond het eigenlijk wel stressvol. Vanaf 4,5 maand zwangerschap stond mijn wereld ook nog eens op zijn kop. Mijn moeder werd ziek, erg ziek. Een zware hartaanval. Een zware operatie volgde de rechter hartklep moest vervangen worden met de bijpassende operatie. Als enig kind vond ik het een stressvolle operatie. Ook had niet verwacht om mijn eerste zwangerschap zo met mijn moeder te delen. Ik voelde mij verantwoordelijk voor haart gezondheid. Mijn oma begreep niks van het feit dat mijn moeder ziek was en mijn tante was erg bezorgd. Ik voelde mij erg eenzaam. Natuurlijk was mijn partner aanwezig, maar hij werkte lange dagen. Vanuit Haarlem werkte hij toen nog in Zeist en Apeldoorn. Pittig.

Man met de hamer

Het kon natuurlijk niet zo doorgaan. Met mijn moeder ging het niet goed, maar voor een maand lang ging ik iedere dag naar het ziekenhuis in Dordrecht en daaropvolgend Breda. Vervolgens kwam ook nog de revalidatie. Totdat ik zelf de man met de hamer tegen kwam… Rond de zes maanden kon ik zelf niet meer bewegen. Ik had zo’n ontzettende buikpijn. Welke kant ik ook opdraaide alles bewoog en het kwam periodes. Help! Dit mag niet gebeuren bij zes maanden zwangerschap. Alle alarmbellen gingen bij mij af. De verloskundige daarentegen was rustiger. De pijn was hoog in de buik en bij het bewegen van Florian werd de pijn heviger. Ook had ik koorts. Maar goed was het niet. Naar het ziekenhuis voor een controle.

Ziekenhuisopname

Er lijkt geen einde aan te komen. Een ziekenhuisopname plan je niet. Maar ik kan mij nog herinneren dat wij als tijdstip kozen voor vrijdagavond 23.30 uur. Een tijd waarop het hartstikke druk is om je in Haarlem aan te melden bij de eerste hulp. Ook als zwangere vrouwe heb je geen prioriteit, wanneer er gewonde binnen komen door vechtpartijtjes in de stad. Balen! Want ik kon wel door de grond zakken van de pijn. Na veel onderzoekjes heb ik nooit de afdeling gynaecologie gezien er werd alleen maar uitgegaan van een ontsteking in de maag. Waren ze bij gynaecologie maar wel verder gaan zoeken, want in mijn tweede bevallingsverhaal zal je gaan lezen dat ik het jaren lang zwaar heb gehad door deze misser. Ik ben naar huis gestuurd met een ‘maagbloedinkje’. Medicijnen en bedrust. Na een tijd werd de pijn wel minder, maar mijn energie kwam nooit meer terug tot na de bevalling. Eigenlijk heb ik tot aan de bevalling een beetje aangesukkeld voor drie maanden lang met slechte nachtrust, veel overgeven en ontzettend veel kramp in de benen. Vertel mij dat ik niet de enige ben?

Wanneer is het dan zo ver?

Het werd een lange zomer tot 14 September. 14 September! Nee 14 September hebben we nooit gehaald. Ook 2014 kende diverse hittegolven en dat konden Florian en ik niet aan. Vooral ik niet. Eind augustus ontwikkelde ik zwangerschapsvergiftiging en werd het tijd om in te grijpen. Bevallen met inleiding. Spannend, maar wel passend bij een control freak. Ik kreeg dan toch ergens controle over tijdens deze zwangerschap. Ergens stelde mij dat gerust. De bevalling zou gecontroleerd gaan verlopen. Maar natuurlijk Daphne. Welke bevalling verloopt er nu volgens het boekje?

De start van de bevalling

Alles ging door mij heen; spanning, opluchting, nieuwsgierigheid, een bang gevoel. Eigenlijk was het niet te omschrijven. Maar op 1 september moesten we om 6 uur in de ochtend in het ziekenhuis zijn voor de inleiding. Het ging beginnen! De dag ervoor waren we er ook al en de dag er voor ook al. Maar we mochten nog even thuis slapen. Ik keek tegen de bevalling aan als een flinke dag pijn leiden, maar mijn zwangerschap was ook niet pijnloos. Dus hoe erg kon het zijn? Nogal naïef denk ik. Nee, ik was ook doodsbang! Toen ik ter wereld kwam ging het compleet mis en ik ging er vanuit dat het wel genetische aanleg was dus ergens was ik ook op het ergste voorbereid voor zover het kon. Maar ik dacht ook weer; bevallen hoort er bij. Kortom; alle emoties en gevoelens door elkaar die samen kwamen in zenuwen!

Inleiden dag 1; Dat val toch wel mee

Dat dacht ik dus echt. Het valt toch wel mee? Het ballonnetje werd gezet op 1 september. Oké het was best wel even pittig, maar ik moet toegeven dat door mijn ziekenhuisopname en zwangerschapsvergiftiging ik al zo veel keer onderzocht was of het toch ook niet spontaan begon ik dat ondertussen al een beetje gewend was. De ballon zat er in. De i-pad was op dag 1 mijn beste vriend. Wachten, wachten, wachten. Wandelingetje maken. Scan maken. Wachten, wachten, wachten. En er gebeurde niks! Helemaal niks! Meneer vond het wel prima. Tot na 12 uur om 9 uur in de avond de ballon er vanzelf uit kwam met de slijmprop. Er was iets gebeurd.

Wat een nacht…

Tot 11 uur ging ik nog even aan de scan. Waar de kleine meneer al gewoon heerlijk was gaan slapen. Ik was ook aardig kapot van de hele dag hopen dat het er eigenlijk al op zou zitten, maar dat was natuurlijk niet zo. Nee hoor er gebeurde helemaal niks. Het bleef gewoon bij één centimeter. We kozen er voor om niet te beginnen aan nachtwerk. Misschien zou Florian actief worden en terwijl ik koos voor nachtrust, want spontaan bevallen scheen prettiger te zijn dan weeënopwekkers. Ik had natuurlijk geen idee dus ik stemde in. Sowieso zou nachtrust mij goed dan. Dat begreep ik natuurlijk wel. Een kort nachtje stond op het programma, want om vijf uur werk ik wakker gemaakt voor een dag vol actie.

De echte bevallingsdag; Mijn bevallingsverhaal van Florian begint echt

De dag 2 september zou nooit meer het zelfde zijn. Het is de dag worden waarop Florian mij echt moeder ging maken. Het begon allemaal nog zo rustig om vijf uur in de ochtend. Weer rustig een scan om te kijken. Ik had wel wat krampjes, zoals ik al weken had. Misschien wilde ik ook wel dat ik krampjes had, want dan zou de bevalling natuurlijk een beetje begonnen zijn. Maar op de scan was niks te zien geen enkele beweging op een licht weetje na wat prima te doen was. Het was duidelijk dat meneer het niet meer zo leuk vond daar binnen, maar ik had ook zwangerschapsvergiftiging dus het werd tijd. De lichte krampen zorgde ook niet voor vooruitgang dus 1 centimeter van de ballon was ook blijven steken op 1 centimeter. Dit na 24 uur in het ziekenhuis. Na 24 uur werden de weeënopwekkers aangesloten.

Weeënopwekkers, wat een……

Weeënopwekkers… binnen een hele korte tijd. Geef het een uur wist ik wat echte weeën zijn. Binnen een uur had ik overal weeën. Buikweeën, rugweeën en beenweeën. En die laatste weeën; beenweeën zijn de hel. Daar helpt niks, maar dan ook niks tegen. Mijn geboorteplan kon direct over boord. Ik was één van die vrouwen die zei; ik vind alles goed, maar geen ruggenprik. Mijn weeën kwamen na een uur weeënopwekkers in een weeënstorm. Dit betekent; een wee van 1 minuut, 1 minuut rust en weer 1 minuut een wee. Zo ging het maar door. Het resultaat? Na twee uur dit doorgebeten te hebben zat ik op drie centimeter Wow! Wat een stugheid. Ik weet nu dus dat weeënopwekkers geen pretje zijn inderdaad.

Geef mij die ruggenprik

Inderdaad alles ging overboord na de weeën opgevangen te hebben in bed, naast het bed, lopend (geen goed idee bij beenweeën, maar je functioneert niet meer), op een skippybal en dat twee uur achter elkaar non-stop. Het was gruwelijk en tijd voor rust. Want een snelle rekensom gaf aan dat deze bevalling nog lang op zich ging laten wachten. Ik wil die ruggenprik. Ondertussen was het half 12 en had ik de 4 centimeter bereikt en kreeg ik groen licht. Mijn pijn was zo gruwelijk dat ik van die ruggenprik niks, maar dan ook niks gevoeld heb. Ik voelde alleen de pijn uit mijn benen wegstromen. Wat een uitvinding! De pijn in mijn buik en rug voelde ik nog wel, maar voor de helft en daar tekende ik voor. Terug naar de kamer.

Slapen, slapen, slapen

Ja, ik ben gewoon tijdens mijn bevalling in slaap gevallen. Ik was zo uitgeput van de afgelopen 1,5 dag dat ik na de ruggenprik in slaap ben gevallen rond 12 uur in de middag. Dit dutje heeft zeker 4 uur geduurd. Rond 4 uur in de middag werd ik wakker van een verkeerde trap tegen mijn maag en daar komt het: Ik spuugde alles onder. Niet 1, maar 2 keer. Prachtig. Je kent dus tijdens een bevalling geen schaamte meer. Al tijdens de bevalling niet meer met nog wat uurtjes te gaan. Natuurlijk hoop je dat na drie uur je opeens een wonderlijke vooruitgang hebt gemaakt, maar dat was niet zo. Van 4 centimeter ging ik naar 5 centimeter. Maar op de helft.

Door mijn rug gegaan

Ondanks de ruggenprik kan ik mij herinneren dat ik steeds het gevoel had alsof ik door mijn rug was gegaan, maar dit was natuurlijk gewoon de weerstand van de weeën. Kortom ik voelde mijn rugweeën nog gewoon en ik was flink weeën aan het wegpuffen. Wel zorgde dit er voor dat ik nu echt aan het werk ging. Rond 6 uur had ik 6 centimeter ontsluiting. Toch dachten de artsen dat er geen einde aan kwam en werd er al gefluisterd over een keizersnede! Wat ik dacht? Ik lig te bevallen, ik heb pijn, maar mijn oren doen het wel! Ik ben nu al zo lang bezig nu wil ik dat absoluut niet meer wij gaan doorzetten, wij kunnen het!

Wij kunnen het!

Ja wij kunnen het! Dat dacht ik dus niet alleen. Florian ging er ook voor. Om 8 uur kreeg ik een controle. Opeens had ik 8 centimeter. Wat 8 centimeter? Dan gaan we nu opeens best wel snel? Voor ons doen dan? De arts ging weg met de mededeling dat als ik het gevoel kreeg dat als ik moest poepen dan moesten we roepen, want er kwam een artsenwissel en zij ging even in overleg. Ik dacht alleen maar; over die keizersnede zeker? Ik dacht het niet!

Ik moet poepen!

Maar de arts stond nog in de deuropening en het enige wat ik riep was: Ik moet poepen, ik moet poepen, echt waar; ik moet poepen! Ik dacht zelf ook dat ik gek werd. Binnen 1 minuut van 8 naar 10 centimeter? Dat kan toch niet? Dat is toch bizar. De gynaecologe kon het ook niet geloven en ze ging controleren. Volledige ontsluiting. Bizar! Binnen een paar minuten van 8 centimeter naar volledige ontsluiting. Iedereen was eigenlijk in shock. Van dit duurt nog wel twee uur naar twee minuten, maar ook heel blij, want ons kleine mannetje komt er aan! En het wordt tijd.

Je mag nog niet persen

Niet persen? Maar ik moet! Voel je je benen al? Nee, ik voel mijn benen nog niet. Na een kwartier voel ik mijn benen nog niet. De hartslag wordt rustiger van de kleine man. Kun je zelf je benen optillen? Ik wil het proberen. Uhm, dat vonden ze niet heel overtuigend. Ik moest zelf mijn benen waar het gevoel nog maar 40% in terug was optillen na twee dagen bevallen. De koek was op. Opeens stond de kamer vol. Eric tilt één been op, één verpleegkundige om een ander been vast te houden. Een verpleegkundige om Florian aan te pakken, want dit jongetje had haast gekregen, mijn gynaecologe en het hoofd gynaecologie, want dit was toch wel een bijzondere bevalling geworden. Van stug naar een blijkt later stort bevalling.

We gaan persen!

Benen in de lucht, lig je goed, billen een beetje kantelen. Ja daar gaan we! Eerste keer, ja hij komt er aan! Nee, weer een beetje terug. Even wachten. Tweede ronde; Nog een keer, hij is er bijna en hij zakt weer terug. Derde keer, zelfde ervaring uhm… Het hoofd gynaecologie grijpt in. Dit jongetje moet er uit! En daar gaan we nog één keer! En ja vier keer persen en daar is Florian! Wow zo iets bijzonders had ik nog nooit mee gemaakt. Florian wordt direct op mijn buik gelegd. Doordat ik nog zeer weinig voelde was één mijn eerste vragen; hoeveel hechtingen zijn het? Je doet echt rare dingen tijdens en na je bevalling. Ik kan je zeggen het waren er twee en inwendig. Dus eigenlijk niks. Daar was ik zo ontzettend blij mee.

Welkom Florian

Daar is Florian! Welkom kleine Florian. We gaan zo veel mooie dingen samen beleven. Florian houdt zijn oogjes open en blijft maar rond kijken. Hij werd nieuwsgierig geboren en het is altijd zo gebleven. Hij huilt niet, maar mompelt de hele tijd mimimimimimimimimimimimi zo ontzettend schattig! Ons kleine jongetje is er en het leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

Super trots en eigenlijk kan ik het allemaal nog helemaal niet bevatten. Maar daar ligt Florian in mijn armen. Ik krijg nog tranen in mijn ogen als ik dit type. 

Adrenaline

Na de bevalling kreeg ik een soort van adrenaline stoot. Zo blij dat het erop zat! Achteraf gezien had ik wel veel bloed verloren en was het pittig geweest, vooral door de zwangerschap. De eerste avond verliep rustig. Ook de nacht in het ziekenhuis. Door de inleiding verbleven wij nog een nachtje in het ziekenhuis. Wat ik heel erg fijn vond. In het ziekenhuis in Haarlem heb je ruime bevallingskamers met een eigen keukentje dus je kunt ook die maaltijd maken of eten waar je al zo lang naar uitkijkt. De filet americain en de zalm lagen in ieder geval klaar.

Bij-oortje

De volgende ochtend kwamen de artsen alleen met vier man binnen stormen alsof er een wereldramp was. Wij schrokken ons rot. Florian werd uit zijn bedje getild alsof er iets helemaal niet goed was. Voor is hij perfect. Florian had een bij-oortje. Mijn roze wolk was ondertussen ingekickt en het was totaal niet opgevallen. Eric wist dit al wel. Allerlei onderzoekjes vonden plaats en ze gingen weer weg. Één arts bleef met de stellige mededeling dat Florian een bij-oortje had, want wij hebben dit ondertussen laten verwijderen, dit kon diverse gevolgen hebben. Na onderzoek is ondertussen gebleken dat dit allemaal niet het geval was. Maar de manier waarop het gebeurde was echt even te veel en te heftig. Zonder gevoel. Gelukkig gingen we daarna snel naar huis. Gelukkig waren mijn ouders daar om ons op de eerste momenten te helpen, want de kraamzorg liet ons barsten. Zij kwamen niet meer na 3 uur in de middag en verschenen pas de volgende dag om 9 uur in de ochtend. Dit voorspelde niet veel voor de kraamweek.

Helse kraamweek

Als nieuwbakken moeder had ik mij ook goed ingelezen over de kraamweek. Goede recensies over de kraamhulp en een leuk in-take gesprek achter de rug met onze kraamhulp in Haarlem. Onze kraamhulp was van Zin Kraamzorg, maar wat was dat helaas een tegenvaller. Het kan gebeuren en het kan niet altijd feest zijn, maar als nieuwbakken ouders kun je wel wat hulp gebruiken. Wij waren nogal clueless. Niet echt baby’s in de familie en de eerste in onze vriendenkring met een baby. Dus daar stonden we dan. Help! Dat was op zijn zachtst gezegd pittig en geen aanrader. We sloegen ons er doorheen en het werd de rest van de week ook niet beter. De kraamhulp tikte haar lijstje af en klaar was ze. Wij deden dus eigenlijk het zelfde en waren daarna blij met onze privacy. Wat we anders hadden kunnen doen? Geen idee. Het was duidelijk aangegeven dat we echt hulp nodig hadden, het geen prettige zwangerschap was en er veel te leren was. Dit was het resultaat. Achteraf leerde ik bij de tweede zwangerschap dat dit niet aan ons lag, maar echt aan de kraamhulp organisatie. Jammer, maar voor ons heel erg jammer. Nog even terug naar de bevalling, maar ik wilde dit gewoon delen. 

Stortbevalling

De bevalling ging van een stugge bevalling, door de weeënopwekkers en mijn zwangerschapsvergifiting, naar een stortbevalling. Als ik natuurlijk was bevalling dan had mijn bevalling nooit zo lang geduurd was deze nooit zo pijnlijk geweest. De gynaecoloog drukte mij op het hart dat hij ‘hoopte dat ik bij een eventuele volgende bevalling niet in de supermarkt zou staan’ door het snelle verloop van de laatste centimeters. Ik zou het nooit naar huis redden, vanuit huis naar het ziekenhuis redden of op een andere manier. Met deze ervaring en kennis hebben wij dit advies meegenomen naar mijn tweede bevalling. Mijn tweede zwangerschap en mijn bevallingsverhaal van Philou lees je in twee aparte en nieuwe blogs.

Hoe was jouw bevalling? Heb je goede ervaringen of heb je er nog steeds moeite mee? Misschien was jouw bevallingsverhaal wel vergelijkbaar met mijn bevallingsverhaal van Florian. Of vond je je zwangerschap echt heel zwaar of een eitje. Ik ben wel nieuwsgierig.

Meer persoonlijke verhalen volgen van Foodinista of jouw ervaring delen? Volg Foodinista op Instagram, Twitter, Facebook en Pinterest of schrijf je in voor de Nieuwsbrief of mail mij op daphne@foodinista.nl. Ik sta altijd open voor jouw ervaring.